Το δεντρο του Άραϋ - Κεφάλαιο 6

Για να κατεβάσετε το βιβλίο "Το δεντρο του Άραϋ" σε pdf και να το διαβάσετε σε κάποιο smart phone ή tablet, πατήστε εδώ . Αποκλειστικά στα Public!

Το δεντρο του Άραϋ Κι ο θάνατος το τέλος δεν είναι! Κεφάλαιο 6 Απόσπασμα 1:             Θα ταίριαζε ένα μικρό αεράκι να κινεί πέρα δώθε τα ασημένια φύλλα του τεράστιου, για τα ανθρώπινα δεδομένα, δεντρου. Το δεντρο του Άραϋ, όπως το έλεγαν. Αλλά στο Βίλβετ δεν υπάρχει άνεμος. Εκτός και αν τον δημιουργούσε ένας από τους οχτώ γέροντες που αυτήν τη στιγμή βρίσκονταν δίπλα του. Τους μοναδικούς που γνώριζαν την ύπαρξη του δεντρου του Άραϋ.             Πλησίασαν όλοι μαζί στις ρίζες του και γονάτισαν. Όλοι, εκτός από έναν, τον Φειδία, ο οποίος έχει σταθεί λίγο πιο πίσω να παρακολουθεί σκαλίζοντας την πλούσια γενειάδα του. Αναρωτιόταν πως θα τους φανούν όλα αυτά που θα τους αποκαλύψει αλλά και όλα όσα τους αποκάλυψε προ ολίγου.             Κανείς τους δε γνώριζε το οτιδήποτε πριν τους συγκεντρώσει ο ίδιος. Δε γνώριζαν για τούτο το μέρος, δε γνώριζαν για το κακό που σύντομα θα κυρίευε το Βίλβετ. Ευτυχώς, από ό,τι φαινόταν, όλοι τους ήταν πρόθυμοι να βοηθήσουν όπως μπορούσαν, αγαπώντας εξίσου με τον ίδιο τον τόπο τους. Γνώριζαν τον Φειδία ελάχιστο καιρό τώρα, αλλά όλοι έδειχναν σεβασμό προς το πρόσωπό του, καθώς αυτός ήταν που τους μύησε στα μυστικά του δεντρου του Άραϋ. Τους είχε μαζέψει έναν έναν ξεχωριστά μιλώντας τους πλαγίως για πράγματα που ποτέ δεν είχαν ακούσει ξανά. Αφού έδωσαν όρκο μυστικότητας, άρχισε να τους μιλά ευθέως. Τους εξήγησε πως κάθε φύλλο του δένδρου του Άραϋ αντιπροσωπεύει και μια ψυχή στο Βίλβετ. Εάν το δεντρο του Άραϋ πάθαινε το οτιδήποτε, όλοι τους θα χάνονταν ποιος ξέρει που. Και αυτός, άλλωστε, ήταν ο λόγος που τους είχε συγκεντρώσει. Για την προστασία του δεντρου που ήδη είχε δεχθεί τις πρώτες απειλές, ακριβώς όπως το περιέγραφε η προφητεία σε ένα από τα τετράστιχά της: Άνδρας ελαφρύς θα ξεβραστεί από την αγονία,          και την άνιση για τους καρπούς μάχη θα κερδίσει,        μέσα από τη μοχθηρία που σε τόπους άλλους σκίζει      την εξ αρχής ανθρώπινη πορεία.             Μονάχα αυτήν τη στροφή είχε φανερώσει στην ομάδα του, την οποία αποκόμισε από ένα όραμα που είχε αναζητώντας διάφορα... Καμία άλλη λεπτομέρεια δεν τους είχε δώσει γι’ αυτή...  Απόσπασμα 2: Περπατώντας ο Φίλιππος και ο Φειδίας πάνω στο κατσαρό καταπράσινο χορτάρι, έπρεπε να προσέχουν παράλληλα τις ρίζες που συχνά έβγαιναν από το έδαφος και βουτούσαν ξανά μέσα σε αυτό σαν πλοκάμια χταποδιού. Ο δρόμος ήταν αρκετά πλατύς στην αρχή της διαδρομής του, αλλά, όσο προχωρούσαν, τόσο το δεντρο αποκάλυπτε το πραγματικό του μέγεθος σε πλάτος και το μονοπάτι όλο και στένευε. Για να συνεχίσουν, έπρεπε κυριολεκτικά πλέον να σκαρφαλώνουν πάνω στις ρίζες του δεντρου, που όλο και πύκνωναν περισσότερο. Τα βράχια που ήταν παράλληλα με το δεντρο είχαν σπάσει από τη δύναμη των ριζών, ήταν σημαδεμένα από ρωγμές που τα είχαν σκίσει σαν βούτυρο κατά ύψος και κατά πλάτος. Κομμάτια βράχων είχαν σπάσει και πέσει από την κορυφή, φράζοντας σχεδόν τη διαδρομή που, όσο περνούσε ο χρόνος, περισσότερο άγριο και στενό φαράγγι θύμιζε, παρά μονοπάτι. Προφανώς, το δεντρο του Άραϋ ήταν κάποτε πιο μικρό, σκέφτηκε ο Φίλιππος, που παρατηρούσε ό,τι μπορούσε και αυτό τον καθυστερούσε. Οι ρυθμοί του ήταν πολύ αργοί σε σχέση με του Φειδία, καθώς εκείνος δε γνώριζε πού ακριβώς να πατήσει. Δεν είναι καθόλου εύκολο να πηδάς από ρίζα σε ρίζα, ειδικά όταν αυτές μπορούσαν να κινηθούν ή να σπάσουν στο βάρος σου. Βέβαια, οι ρίζες αυτές είναι εξωπραγματικά μεγάλες και γερές, αλλά η εξοικείωση με αυτές είναι χρονοβόρα. Ο Φειδίας, αντιθέτως, σαν τον Πάνα πηδούσε από ρίζα σε ρίζα, μη δίνοντας και πολλή σημασία στο τι ακριβώς έκανε ο Φίλιππος. Σπάνια έριχνε καμιά ματιά πίσω του, αλλά δε στεκόταν να περιμένει παραπάνω από τρία δεύτερα.             Όσο περνούσε ο χρόνος, τόσο εδραιωνόταν η σκέψη στο κεφάλι του Φίλιππου πως το δεντρο του Άραϋ είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ ό,τι φανταζόταν στην αρχή. Αν οι ρίζες θυμίζουν γέφυρες, φανταστείτε τον κορμό του. Γεμάτος αυλάκια και χαρακώματα, που μπορούσες να χωρέσεις ολόκληρος μέσα σε αυτά. Κάποια από αυτά, μάλιστα, φαινόταν να οδηγούν βαθύτερα, σε ξύλινα λαγούμια, για τα οποία ο Φίλιππος, όμως, δεν έτρεφε καμιά περιέργεια που θα τον έσπρωχνε στα βάθη τους. Τα κλαδιά, που είχαν το μέγεθος ενός κορμού Αμαζόνιου δεντρου, είχαν φτάσει σε πολύ χαμηλό ύψος από το βάρος. Τόσο, που μπορούσες να παρατηρήσεις εύκολα τα φύλλα από πολύ κοντά.             Τόσο χαμηλό το ύψος των κλαδιών, άλλο τόσο τύχη, και ο Φίλιππος έγινε αυτόπτης μάρτυρας της δημιουργίας ενός νέου φύλλου. Σταμάτησε έκπληκτος αρχικά, καθώς το κλαδί ακριβώς μπροστά του σαν ταραγμένο κινήθηκε. Μία από τις ρυτίδες του άνοιξε αργά αργά, με ήχο ξύλινης πόρτας που λυγίζει, δημιουργώντας τελικά μια οβάλ χαραμάδα. Οι σκλήθρες, γεμάτες με άσπρο υγρό, πάλλονταν, μέχρι που ένα Λόανεκ βγήκε από τα σωθικά της σχισμής. Ύστερα, πήρε ανοδική πορεία ακολουθώντας όλα τα υπόλοιπα. Η χαραμάδα ξεκίνησε σταδιακά να κλείνει πιέζοντας προς τα έξω όλο το άσπρο παχύρρευστο, σαν ρετσίνι, υγρό. Και λίγο πριν η βαρύτητα επιβληθεί απαλλάσσοντας το κλαδί από αυτό αλλά και ακριβώς τη στιγμή που δε φαινόταν πλέον ρυτίδα, ένας αόρατος γλύπτης πήρε το υγρό στα χέρια του για να του δώσει τη μορφή ενός φύλλου όμοιου με τα υπόλοιπα. Εκεί στερεοποιήθηκε, λαμπύρισε και ο Φίλιππος έκλεισε το στόμα. Ασυναίσθητα, όπως όλοι κάνουμε από θαυμασμό αλλά και την επιθυμία επαφής με το θαυμάσιο, προσπάθησε να το κόψει. Ακριβώς όπως έκανε όταν ήταν πιτσιρικάς, όχι με κακές διαθέσεις, για να μυρίσει απλά το άρωμά του. Το κλαδί σηκώθηκε με ένα μακρόσυρτο βουητό που έβγαινε από τη ρίζα του και στάθηκε πιο ψηλά.             «Που να πάρει και να σηκώσει!!» φώναξε ο Φειδίας τρέχοντας όπως μπορούσε πίσω, προς τον Φίλιππο. «Μην το ξανακάνεις αυτό! Από κάτι τέτοιο ξεκίνησαν όλα! Για ποια απερισκεψία νόμιζες πως σου μιλούσα, όταν σου είπα να μη μάθει κανείς για τούτο τον τόπο;! »             Ο Φίλιππος παραπάτησε από την τρομάρα του, έχασε την ισορροπία του και έπεσε ανάμεσα στις ρίζες πολύ άγαρμπα. Βέβαια, μπορεί κάτω από την προφανή αιτία πτώσης να κρύβεται και η ντροπή που ένιωσε.             Σαν μύγα σε ιστό στεκόταν πλέον μπλεγμένος στις ρίζες του δεντρου προσπαθώντας να ανέβει πάλι πάνω. Παρόλο που αρχικά φάνηκε να έχει ενοχληθεί αρκετά ο Φειδίας από τη συμπεριφορά του Φίλιππου, δεν κρατήθηκε και έβαλε τα γέλια. Ακροβατούσε προς τον Φίλιππο και παράλληλα χαχάνιζε τόσο πολύ, που παραλίγο να βρεθεί και αυτός στην ίδια θέση.             «Πρέπει να είμαι πιο προσεκτικός» είπε σχεδόν στον εαυτό του.             «Με τις ρίζες ή με τις πράξεις σου; Χα! Πρέπει να μάθεις να σέβεσαι, Φίλιππε. Μην απαιτείς σεβασμό, όταν δε σέβεσαι. Εκτός κι αν είσαι βοσκός βέβαια. Πιάσε το χέρι μου τώρα και ανέβα!» Κριτικές Επόμενο κεφάλαιο Το δεντρο του Άραϋ - Α: Κεφάλαιο 1 Το δεντρο του Άραϋ - Α: Κεφάλαιο 2 Το δεντρο του Άραϋ - Α: Κεφάλαιο 3 Το δεντρο του Άραϋ - Α: Κεφάλαιο 4 Το δεντρο του Άραϋ - Α: Κεφάλαιο 5 Το δεντρο του Άραϋ - Α: Κεφάλαιο 6 Το δεντρο του Άραϋ - Α: Κεφάλαιο 7 Το δεντρο του Άραϋ - Α: Κεφάλαιο 8

Για να κατεβάσετε το βιβλίο "Το δεντρο του Άραϋ" σε pdf και να το διαβάσετε σε κάποιο smart phone ή tablet, πατήστε εδώ . Αποκλειστικά στα Public!