 |
Για να κατεβάσετε το βιβλίο "Το δεντρο του Άραϋ" σε pdf και να το διαβάσετε σε κάποιο smart phone ή tablet, πατήστε εδώ .
Αποκλειστικά στα Public! 
|
Το δεντρο του Άραϋ
Κι ο θάνατος το τέλος δεν είναι!
Κεφάλαιο 4
Απόσπασμα 1:
Ο ήλιος έγερνε για να ακουμπήσει απαλά το σώμα του πίσω από τη θάλασσα ακούγοντας το νανούρισμα της νύχτας. Η Μαρία Αγγέλου βρισκόταν στη βεράντα της, βυθισμένη στις σκέψεις της, κουνώντας τα ποδιά της ώστε να δίνει ώθηση στην κούνια πάνω στην οποία καθόταν. Η κούνια ούρλιαζε από τα χρόνια που είχαν περάσει από πάνω της και θα ούρλιαζε υπομονετικά για πολλά χρόνια ακόμη, αφού η Μαρία την αγαπούσε τόσο πολύ και λάτρευε το τραμπάλισμά της. Μερικές φορές, αποκοιμιόταν πάνω της αφήνοντας το γλυκό της σκούξιμο να την παρασύρει σε ευχάριστα όνειρα, που τον τελευταίο καιρό ήταν τόσο σπάνια και η ανάγκη γι’ αυτά μεγάλη.
Σηκώθηκε νιώθοντας
την ψυχή κουρασμένη, να τρέφει απαίσια συναισθήματα για το οτιδήποτε. Ένιωθε να
τη χτυπά πίσω στον σβέρκο με ανελέητες ενέσεις απογοήτευσης και η ίδια χτυπούσε
το ίδιο μισητά τα σκαλοπάτια με τις πάνινες παντόφλες της καθώς ανέβαινε προς
το δωμάτιο της. Μπορεί αυτές οι παντόφλες να είναι πάνινες, αλλά σου τα
σπανέ τα μούτρα, παλιόσπιτο! Τα κοκάλα της έτριζαν, και ας ήτανε μόνο
είκοσι χρόνων περίπου. Ή τουλάχιστον, η Μαρία τα άκουγε να τρίζουν σαν
σιδερόβεργες.
Η
πόρτα την προσκαλούσε να μπει σε άλλο ένα δωμάτιο που μισούσε. Το δωμάτιο της, που
έφεγγε και αυτό με θλίψη. Η αφίσα με τον ινδιάνο να κάθεται σε μια λίμνη και τον
λύκο να τραγουδάει στο ασημί φως του φεγγαριού την έσπαγαν κάπως. Δεν αρκούσε
όμως. Το καρφί από το οποίο κρεμόταν η αφίσα έδωσε την αίσθηση της ικανοποίησης
στη Μαρία. Και θα καρφώσω κι άλλα πάνω σου, ηλίθιε τοίχε.
Εδώ μέσα, όμως, υπήρχε ό,τι πολυτιμότερο είχε αυτήν τη στιγμή. Η αγαπημένη της
κούκλα, αυτήν που της είχε χαρίσει ο Γιώργος πέρυσι, στα δέκατα όγδοα γενέθλια
της. Αυτή με τα καφέ λουλούδια πάνω στο φόρεμα της και ένα χαριτωμένο καφέ
καπέλο στο κεφάλι της. Όταν την κούρδιζες, έπαιζε μια πολύ ήρεμη μελωδία
κουνώντας δεξιά και αριστερά το κεφάλι της εξαιρετικά απαλά κι αληθινά.
Η χαρά που είχε πάρει
όταν την πρωτοείδε ήταν απερίγραπτη. Καθόταν και την κοιτούσε, μόνο την
κοιτούσε, χαμογελώντας για τρία λεπτά περίπου. Και ο Γιώργος, βέβαια, είχε
χαρεί εκείνη την ημέρα με την έκφραση της Μαρίας. Βασικά, χαιρόταν με ό,τι και
αν έκανε η Μαρία...
Η
κούκλα αυτή ήταν το μόνο αντικείμενο που μπορούσε να κρατά ευχάριστα στην
αγκαλιά της. Αισθανόταν μέσα της την τρυφερότητα και όλα τα ευγενή συναισθήματα
που ο Γιώργος έτρεφε για την ίδια. Αλλά όλο το υπόλοιπο σπίτι, τα αντικείμενα
που βρίσκονταν μέσα σε αυτό, εκτός της κούνιας, ήταν γεμάτα με ό,τι πιο άσχημο
μπορούσαν να έχουν ποτισθεί. Γεμάτα με εικόνες πένθιμες, κραυγές και παράφωνους
οδυρμούς.
Με αργές κινήσεις πήρε
την κούκλα στα χέρια της και, χαϊδεύοντάς την, κατέβηκε τις ηλίθιες ξύλινες
σκάλες γδέρνοντας με τα νύχια της τη λουστραρισμένη επένδυση του τοίχου. Τα
καλοφτιαγμένα νύχια της έσπασαν σε μερικά σημεία και έγιναν πιο τραχιά. Κάπως
έτσι είναι και η ψυχική μου κατάσταση.
Αφού περπατώντας διοχέτευσε
όλο της το μίσος στο ηλίθιο παρκέ, έκατσε πάλι στην κούνια με την κούκλα στην
αγκαλιά της. Τα ελατήρια της έσκουξαν για άλλη μια φορά θυμίζοντας τη σπονδυλική
της στήλη.
Τελικά, είναι ίσως
κατάρα να μπορεί κανείς να αισθάνεται τα αντικείμενα, να νιώθει από την αύρα
τους όλα όσα έχουν συμβεί, με τις δυνατότερες εμπειρίες τους να κυριαρχούν. Και
όσο πιο δυνατές ήταν, τόσο περισσότερο την επηρέαζαν αρνητικά ή θετικά. Στην
περίπτωσή της, όλα ήταν αρνητικά για ‘κείνη μέσα στο σπίτι της. Ούρλιαζε
ολόκληρο. Έπρεπε άμεσα να φύγει από τούτο το σπίτι. Έπρεπε άμεσα να νιώσει
καλύτερα. Έπρεπε άμεσα να κάνει κάτι για όλα όσα άλλαξαν τον τελευταίο χρόνο.
|
|
Για να κατεβάσετε το βιβλίο "Το δεντρο του Άραϋ" σε pdf και να το διαβάσετε σε κάποιο smart phone ή tablet, πατήστε εδώ .
Αποκλειστικά στα Public!
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου