Θάνατε, μη νομίζεις πως με φοβίζεις

Η ζωή μετά τον θάνατο

Θάνατε, μη νομίζεις πως με φοβίζεις,
έφυγα και ξαναγύρισα.
Σου το λέω, Ανθρώπινες άξιες δεν μπορείς να σκίσεις.
Έφυγα και ξαναγύρισα.

Στο χείλος των ματιών σου, επιπόλαια, δε λέω,
ακροβατεί το μέλλον μας...
Δεν παραπατά όμως, δε ξεστρατά, δε σταματά, δεν ακολουθά,
είναι άξιος χορευτής.
Τρικλίζεις τα βλέφαρά σου, ίσως από το θέαμα,
να βολευτεί το πεπρωμένο μας,
μα εκείνο, δίχως τόλμη και συνείδηση,
υπάρχει μόνο στης δυσπιστίας τη ροή.

Κι αν κάποτε με τη φλόγα σου φλερτάραμε,
μην το παίρνεις προσωπικά,
θεμέλια, ιδανικά ως νέοι αμολάγαμε,
γεμίζαμε με θάρρος την καρδιά.
Κι αν η καρδιά ετούτη τώρα δε σε κοιτά,
δεν είναι επειδή το σκοτάδι σου τρέμει.
Μα κατάλαβε πως μπορεί να σε νικά,
όταν μέσα της Ποίηση και φλόγα ρέει.

Κι όταν κατάφερες κάποτε να πάρεις κάποιον από εμάς,
μη περηφανεύεσαι, απατάσαι, δεν τον πήρες πραγματικά.
Στην καρδιά μας θα υπάρχει για πάντα, πάνλαμπρος κι όχι γοερά.
Σωστά κατάλαβες... Δε σκεπτόμαστε εσένα, μα εκείνον μοναχά!