Και μετά το θάνατο... ...

Η ζωή μετά θανατο

Βρόχευες το μνήμα μου ολημερίς νερό κι αλάτι.
Πότιζες τους γόνους μου με το βροχής κι αγέρα δάκρυ.

Στα σκαλοπάτια της μάταιης προσπάθειας διψούσα,
κι άγριος ο Ήλιος για δίχως βλέφαρα, σαπίζει τη ματιά.
Θα σου λεγα πως είσαι πανέμορφη, στεκάμενη από πάνω μου, με τόσα λουλούδια αγκαλιά.
Αλλά με στόμα ραμμένο απ' το χώμα, μακάρι και να μιλούσα...

Να σε κρατήσω, να σε αγγίξω ήθελα, απάνω μου να σε φορέσω,
απ' τους για μένα θρήνους σου να σε αρπάξω και να ντυθούμε στ' άσπρα.
Μα είμαι αιθέριος, Μούσα μου, ασώματος και άδειος από σάρκα.
Τα χέρια να σηκώσω δεν μπορώ, πόσο μάλλον να χορέψω.

Κι ύστερα, χάθηκες, σ' έχασα, μα είχα κι ένα βάρος πια να θρέψω.
Τόσο νέα κι όμορφη, το ακριβότερο συναίσθημα για μένα μη χαλάσεις,
θέριεψέ το, άσε κι άλλο πλοίο στο λιμάνι σου ν' αράξει.
Ας κουβαλώ το σέβας του νεκρού, δε θα σου το απαγορεύσω.

Και τώρα, πρέπει χρόνια να 'χουν ξορκιστεί απ' την κλεψύδρα,
εδώ, στον κόσμο των νεκρών, σ' όλους μιλώ για σένα.
Πως νιώθω την κάθε σου από έρωτα σπασμένη φλέβα,
και δεν κρύβω πως γνώση της ευχής μου δεν κατείχα.

Και τώρα, ποιος είναι αυτός που σε θαυμάζει γυμνή;
Ποιος είναι αυτός που σου ψιθυρίζει πως ποτέ δε θα πεθάνετε;
Ποιος είναι αυτός που σε ποτίζει Ιχώρ και Γη;
Που στα όνειρά του με Το δικαίωμα σε γεύεται κι εκφράζεται...

Σκάλισε το όνομά σου εκεί που εγώ σε βάφτισα...
Βαφτίστηκα εκεί που τ' όνομά μου ξεχάστηκε...