Όταν ο Ήλιος στάζει Κυανό χρυσάφι

Μα κι εγώ Θεός θε να ‘μαι, και να ‘μαι!
Στων ματιών σου το φως θα ξεδιψάμε...
Και αν κάποτε αυτά κλείσουν, όλα θα τα θυμάμαι
Μέχρις ότου να ξεκουραστώ, και πάλι από την αρχή ας πάμε.

Μα αν ποτέ δεν ξαποστάσουν, και οι θύρες είναι πάντα ανοιχτές
Αλήθεια, τις ονειρεύτηκες ποτές;
Μα αν ποτέ δεν ξαποστάσουν,
Αλήθεια, φαντάζεσαι να σπάσουν;

Μα αν ποτέ δεν ξαποστάσουν, και σε πέλαγα ήρεμα μας χάσουν
Αλήθεια, μπορούν τα κύματα να μας προφτάσουν;
Μα αν ποτέ δεν ξαποστάσουν,
Αλήθεια, ακόμα κι αν σκαριά χαράζουν, εγώ είμαι Άνθρωπος! Δεν με τρομάζουν!

Και αν οι θύρες είναι ανοιχτές, τότε σε βάθη οδηγούν,
ένας Άνθρωπος πάντοτε βάθη έχει στο νου.
Και αν οι θύρες είναι ανοιχτές, τότε σε Ήλιους οδηγούν,
ένας Άνθρωπος πάντοτε Στάζει σε αυτούς.

Και αν ένας από δαύτους είναι από Χρυσάφι,
ας Στάζω εκεί σαν το κερί, και δεν ζητάω χάρη.
Και αν ένας από δαύτους είναι από Χρυσάφι,
ας Στάζω εκεί σαν προσευχή, προς άγνωστο φεγγάρι.

Μα αν το φέγγος απαντήσει, με Κυανή κόμη που ανεμίζει,
Μα αν το φέγγος το τολμήσει, με Κυανή χροιά να μου μιλήσει,
Μα αν το φέγγος με κρατήσει, με Κυανή αγγάλη σαν την φύση,
Τότε Ήλιος θε να 'μαι΄κι εγώ, να το φωτίζω να μπορώ, και να 'μαι!